[...] "Εκείνο που θα προσπαθήσω να δείξω είναι ακριβώς ότι το ποίημα ["Αισιοδοξία"] δεν μόνο μια τυχαία, σχεδόν επικαιρική, μνήμη Καζαντζάκη, ούτε αποτελεί απλώς μια "Αιχμή κατά συναδέλφου" από μέρους του Καρυωτάκη (Αργυρίου, 2001). Αντίθετα πρόκειται για ένα συνειδητό ποίημα αντιπαράθεσης με την κοσμοθεωρία της "Ασκητικής", συντεθειμένο με υλικά (λέξεις και εικόνες) αντλημένα (εν είδει αντιδανείων) από το κείμενό της, με σκοπό να την υπονομεύσει ειρωνικά, καταδεικνύοντας την ανεδαφικότητα και ουτοπικότητά της, και προβάλλοντας ως μόνη ρεαλιστική την καρυωτακική αντίληψη της ζωής και της τέχνης. Με τον τρόπο αυτό η επιλογική σύνοψη του ποιητικού έργου του Καρυωτάκη ("Αισιοδοξία") αναπλάθει την προεξαγγελτική συγκεφαλαίωση του καζαντζακικού corpus ("Ασκητική") αντιτονίζοντάς την παρωδιακά...."

Μάρα Ψάλτη